Column: sla je eigen piketpaaltje en blijf positief vooruitkijken

Op zich gaat het herstel goed, maar na een jaar kom je op een kantelpunt: blijft het zoals het nu is, of wordt het nog beter? Mijn vrouw zegt weleens gekscherend dat ze al die jaren dat wij samen zijn, altijd 150 procent Hans heeft gekregen. Nu is het 75 procent Hans en dat vindt ze meer dan genoeg. Maar toen dit najaar de donkere dagen zich aandienden, begon het bij mij te knagen…

Alles bij elkaar heb ik lichamelijk best wat ingeleverd. Normaal gesproken neem ik op ons bedrijf het voortouw. Kalveren behandelen? Even ‘de kop dur veur’ en aan de gang. Als ik het voorbeeld geef, volgen onze medewerkers automatisch. Nu lukt dat niet meer. Bij wat zwaarder lichamelijk werk, zijn het onze medewerkers die het doen. Ik sta er bij te kijken. Het is een andere rol die ik krijg binnen het bedrijf en dat frustreert me al een hele poos. Mentaal heb ik daar last van, terwijl ik eigenlijk mijn zegeningen moet tellen: een ongeval overleefd, een lieve vrouw, vijf schatten van kinderen en een bedrijf dat goed draait.

Maar goed, niets menselijks is mij vreemd. Het zit ook een beetje in onze aard, denk ik. We laten ons eerder leiden door het negatieve dan het positieve. Ik zie het ook om me heen. De prijzen zijn nog nooit zo hoog geweest, maar een soort negativisme overheerst in de sector. Oké, mestprijzen rijzen de pan uit, veel collega’s stoppen, NGO’s framen constant de veehouderij en de Haagse politiek zwalkt er achter aan. Dat is ook iets om somber van te worden. Wat je normaal ziet als een uitdaging, wordt opeens een belasting.

Met kerst hebben we het feest van het licht gevierd. Een nieuwe start in het leven, de kortste dag is achter de rug, contracten worden naar boven bijgesteld en kalverhouders hebben over 2024 mooie zwarte cijfers geschreven. Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat we ook voldoende ruimte moeten geven in ons hoofd aan die dingen die goed gaan. Ruimte geven aan de dingen waar we met z’n allen energie van krijgen om met een glimlach op het gezicht door te gaan. En dat problemen weer uitdagingen blijken te zijn. 

Waar ik blij van word? De positiviteit van onze kinderen. Drie zijn de twintig inmiddels gepasseerd. Ze ondernemen steeds meer mee op ons bedrijf en maken hun eigen keuzes. Bijvoorbeeld de mestvergister die we aan het bouwen zijn is een project waar zij super enthousiast van worden. Het is mooi om te zien dat ik een stap terug mág doen en dat de zaken toch gewoon goed doorgaan. Iedereen vindt dat prima, alleen moet ik er nog aan wennen. 2025 staat voor mij daarom in het teken van opnieuw mijn piketpaaltjes slaan. Kijken wat ik wel en wat ik niet kan. Waar ik wel en waar ik niet gelukkig van word.

Dat laatste is het belangrijkste voor iedereen in onze sector: doe datgene wat je het liefste doet en maak daarbij een plan dat helpt om je doelen te bereiken. Want ondanks de investeringen die nog voor ons liggen, zie ik wel een hele goede toekomst voor de blijvers in de markt. Er zijn minder kalverplaatsen beschikbaar en dat is op de lange termijn goed voor het rendement op onze bedrijven. Daarom mijn boodschap voor 2025: sla je eigen piketpaaltje en blijf met een positieve blik vooruitkijken. 

Hans Luijerink
Voorzitter VVK

Column van vorig jaar: Ongeluk zit in een klein hoekje