Mist

Het is midden in de nacht van vrijdag op zaterdag, halverwege december. Buiten is het stil op het ruisen van de ventilatie van de stallen na. Ik voed onze baby en kijk naar het nog onbeschreven blaadje in mijn armen. Ineens bedenk ik me dat ik de noteringen van deze week nog helemaal niet heb gezien. Ik pak mijn telefoon en bekijk de marktberichten op de website van De Kalverhouder.

‘Bert!! Er is 15 cent bij!!’ Mijn echtgenoot zit bijna rechtop in ons bed van schrik en de baby kijkt me met grote ogen aan.

Het gevoel dat dit plusje veroorzaakt is zó intens. Hoop! Die vijftien cent zagen we tot nu toe alleen bij de blanke kalveren. Zou het beloofde prijsherstel dan nu eindelijk gaan plaatsvinden? Voor de zomer repten handelaren over vier euro per kilogram. Daar zitten we lang niet aan, maar vijftien cent is wel echt iets van betekenis! Zouden we het dan misschien tóch gaan redden?

Het is nieuwjaarsdag. De stemming in huis is om te snijden. Van prijsherstel is amper sprake. In 2020 duurde het voor ons gevoel nog een jaar voordat het echt nijpend zou worden op de boerderij. Een trucje van onze geest uiteraard. Nu is het ‘ineens’ 2021. Het jaar van de waarheid en het ziet er knap beroerd uit. Eerst haalden we nog energie uit de verschillende facetten van het boerenleven. Het kost ons steeds meer moeite. De onzekerheid hangt als een dikke sluier om ons heen. Dingen die vanzelfsprekend zijn, zijn ineens gespreksonderwerpen aan de keukentafel tijdens de koffie: ‘Zullen we de moestuin nog inzaaien? Heeft dat nog zin?’ Tja… Wonen we hier nog wel over een paar maanden?

De onzekerheid zet ons stil. Ons ondernemers, die normaal gesproken bruisen van de energie. Die altijd wel weer wat nieuws bedenken en van elke tegenslag iets positiefs weten te maken. Het is even op. We houden ons met moeite staande in de dikke mist, veroorzaakt door de chaos van thuisonderwijs, de stilte op het erf, de leegte in de stallen, de overvloed aan getallen en het gebrek aan perspectief. Wanneer we mensen spreken en zij het hebben over ‘volgend jaar’ krimpen we beiden een stukje ineen.

Het is een achtbaan. Zelfs tijdens het schrijven van deze column voel ik de tweestrijd. Het vuur dat in mij brandt om te vechten voor de boerderij, voor het gezin, voor de prachtige plek waar we nu wonen en werken en onze kinderen een toekomst kunnen geven. En de emmer water naast dat vuur, die me koude rillingen bezorgt als ik denk aan de toekomst en zo plotseling dat vuur kan doven.

Ongetwijfeld is er een toekomst voor ons geschreven. Momenteel voelt de toekomst nog akelig leeg en onbeschreven. We hebben geen duidelijk doel, geen perspectief en we zijn gehuld in een dikke mist waardoor we het pad dat we bewandelen amper kunnen onderscheiden van de rest van het landschap. Alles lijkt leeg. Lijkt. Mettertijd trekt de mist op. Ik ben zó benieuwd wat we aantreffen.

Trees Blom
Rosékalverhouder in Didam