Broekriem aantrekken

De wagens staan deze keer strak achter elkaar gepland. Dat is niet altijd zo. Soms duurt het afleveren weken. Soms gaat het in hoog tempo, zoals vandaag. Alles hangt af van wat de markt doet en wat de contractgever wil. Het wordt sowieso een drukke dag. Eerst het laden van kalveren. Daarna gaan we meteen door met voeren en na de gewone activiteiten van elke dag kan er begonnen worden met de standaard klusjes die horen bij de leegstand.

Normaal worden alle stallen grondig gereinigd, dit keer alleen de voerpaden, de hekken vóór de hokken en een snelle reiniging richting het plafond. Elke liter water die niet noodzakelijk is, laten we even achterwege. Immers; het gaat erin als water en gaat eruit als mest. En met de prijzen van nu (het dubbele van vorig jaar) verliezen we een groot deel van onze financiële buffer van de laatste jaren.
  
De centen waren bedoeld voor onderhoud, herinvesteringen om aan de eisen van de toekomst te kunnen voldoen. Maar het sparen kan opnieuw beginnen...

Dát we moeten sparen is duidelijk, waarvoor helaas niet. Het is stil aan de overkant: onze overheid, maar ook integraties, kunnen niet aangeven wat we precies moeten doen. Hoe zien zij de kalverhouderij over een aantal jaar? Steeds vaker denk ik dat we de nertsenhouderij achternagaan. De waan van de dag regeert. Daarop kunnen wij niet investeren.

Onlangs mocht ik een paar keer voor de klas staan. Een keer als kalverhoudster voor een groep kinderen en een paar keer als boerin voor collega-boeren. Als ik hoor hoe weinig kennis men heeft over onze sector en ons voedsel, dan baart mij dat zorgen. Waar wordt wat gemaakt en waar wordt het allemaal voor gebruikt?  De verwondering van kinderen als je vertelt dat er in mayonaise eieren zitten…. En dat een tas van leer afkomstig is van de huid van een dier…. En dat juist deze tas veel duurzamer is en langer meegaat dan een exemplaar van stof of plastic.

Ondanks de verschillen in kennis en interesses, hebben wij (de boeren) en de anderen (de niet-boeren) wel wat gemeen: de kosten schieten omhoog. Bij burgers betekent dit minder geld voor goed eten. Ze wijken vaker uit naar een snelle maaltijd waar de belangrijkste bouwstoffen in zitten om te groeien. Daar zit niet altijd een stukje vlees in, laat staan kalfsvlees. We moeten beiden de broekriem aantrekken en kijken waar onze prioriteiten liggen.

Hier in Drenthe zijn er verschillende projecten opgestart met lokale ondernemers waarbij de burger meer betrokken wordt bij het eten wat op hun bord ligt. Waar mogelijk doen we mee, maar ook daar hebben we onze integraties bij nodig. Dat de kalverhouderij een verlengstuk is van de melkveehouderij en dat het eten van (rosé)kalfsvlees prima past in een duurzaam Nederlands eetpatroon mag veel prominenter in beeld komen. Dat moeten we samen oppakken.

Het wordt tijd dat ons vlees - dat in het buitenland zo goed wordt gewaardeerd – ook in Nederland een vaste plek krijgt. Integraties: kom met goede vleesconcepten zodat wij ook lokaal ons verhaal nog beter kunnen vertellen. En overheid: geef ons duidelijkheid. Bekijk ons sectorplan en kijk naar wat haalbaar is zodat wij eindelijk eens weten waar we aan toe zijn en waarvoor we geld opzij kunnen leggen.

Evelien Smit
Trotse kalverhoudster