Column: ik kijk liever terug

Het einde van het jaar nadert, meestal is dit een tijd om terug te kijken en vooruit te kijken naar wat we volgend jaar gaan doen of anders willen doen. Het is niet zo, dat we nu even snel beslissingen maken voor het volgend jaar. Met de dingen die we hopen te gaan realiseren zijn we al een tijdje bezig. Zo komen er zonnecollectoren op het dak om de rekening van de houtpellets te drukken en voeren we wat aanpassingen door in de stal.

Afgelopen jaar ging weer ontzettend snel voorbij. Soms vraag ik me af of er in een week echt zeven dagen zitten. Mijn gevoel zegt drie of vier. Voor ons is 2022 het jaar waarin twee dochters hun diploma behaalden, allebei op een agrarische school. De een hbo de ander mbo. Terwijl de een haar draai heeft gevonden op haar stagebedrijf, is de ander juist gestart met een hbo-opleiding. Niet meer in de agrarische sector, maar in de zorg, een heel andere richting. Haar vorige opleiding stond in het teken van innovatie. Maar volgens haar had het meer weg van het wiel opnieuw uitvinden.

De laatste maanden hebben we weer volop bezoekers op ons bedrijf mogen ontvangen: agrarische klassen, studiegroepen uit verschillende richtingen, maar ook een stopplaats van een fietstocht van buurtbewoners. En elke keer kan ik me verbazen over het gebrek aan kennis dat men heeft van onze sector. Van een burger kan ik het me voorstellen. Voor hem of haar is het lastiger zich te verdiepen in het hoe en waar je voedsel vandaan komt. Ze laten zich vooral leiden door wat er op de verpakking zo mooi omschreven staat.

Bij de studiegroepen van de agrarische sector, vind ik het anders. Hoe kan het dat je zo weinig weet over iets wat zo dicht bij je bedrijf staat en waar je in de meeste gevallen elke week mee te maken hebt? Gelukkig veranderen we als sector. Ik zie steeds meer kalverhouderijen die vertellen over hun werkzaamheden. Onlangs vroeg iemand mij: ‘waarom zou ík moeten vertellen over mijn bedrijf, een timmerman vertelt toch ook niet over zijn werkzaamheden?’ Klopt, maar als je aan een timmerman vraagt waarom hij het zo gedaan heeft, wat zou je er dan van vinden als hij antwoordt ‘dat gaat jou niets aan!’.

We gaan het jaar afsluiten met een koppel kalveren dat bijna weggaat. Ik vind het machtig om te zien wat het resultaat is van deze ronde. En eerlijk is eerlijk: alle lof gaat naar mijn boer die heel wat uurtjes in de stal heeft gezeten bij deze ronde. In het verleden kregen we vaak een uniform koppel. Tegenwoordig is het de show van Mini&Maxi. In grootte en in leeftijd: kalveren van precies veertien dagen tot boven de 36 dagen. Zonder enige achtergrond wat betreft hun geschiedenis, mogen wij er weer het beste van maken. Gelukkig is het weer gelukt. Een vanzelfsprekendheid die niet altijd. Daar mag best wat meer aandacht voor zijn. Ook van partijen die dicht bij ons staan. En daar bedoel ik niet alleen de melkveehouders mee...

Een nieuw jaar, nieuwe kansen in alle opzichten. Maar toch kijk ik liever even achteruit dan vooruit. Stikstof, opkoop, mestaanwending, kwaliteit oppervlaktewater, dierwaardige veehouderij, transportduur… In het nieuwe jaar komt er heel wat op de veehouderij af.

Evelien Smit

Kalverhoudster in Nieuweroord