Op zoek naar iets positiefs

Het líjkt niet alleen een uitdaging om iets positiefs te schrijven, het ís een hele uitdaging. Tegenwoordig is er meer slecht nieuws wat ons bereikt dan goed nieuws: stikstof, milieu, onze license to produce…. Jullie kennen het rijtje wel. Maar toch geloof ik dat het mij moet gaan lukken om ook een positieve draai aan deze column te geven.

Een eerste keer schrijven in De Kalverhouder… Normaal gaat het mij redelijk vlot af te vertellen over ons, ons bedrijf en hoe het ons gelukt is om onze droom waar te maken ‘boer zijn in Nederland’ is. En dat het niet altijd gaat zonder slag of stoot. Maar toch…het is ons gelukt. Stapje voor stapje breiden we uit. En elke keer is het weer een mijlpaal wanneer we weer iets klaar hebben waarvan we vooraf dachten dat het onmogelijk was.

Maar nog waardevoller zijn de kleine momenten die zorgen voor een glimlach. Zoals onze zoon. Van kleins aan loopt hij al met zijn vader mee. In hem zag hij zijn voorbeeld. Wat zijn vader deed, kon hij ook en vrolijk kletste hij erop los (en ondertussen zorgde zijn gekwebbel voor heel wat vertraging). En nu, wanneer ik ze samen zie lopen over het erf, druk discussiërend over het werk wat gedaan moet worden… Het zijn juist die dingen waarvan ik volop kan genieten.

Overdag zijn wij een team, mijn man en ik. De dochters naar school, (de oudste is momenteel alleen in het weekend thuis) en de zoon werkt overdag elders. We zijn al jaren op elkaar ingesteld en ieder heeft zijn eigen taak. Tegenwoordig gebeurt het steeds vaker dat ik een stapje terug mag nemen. Het laatste rondje na het voeren is iets wat tegenwoordig samen gebeurt: vader en zoon. Allebei kijkend naar de kalveren en druk pratend. Van vertraging is al jaren geen sprake meer. Het gaat juist een stukje sneller.

En dan onze twee dochters. Als ze maar enigszins kunnen, trekken ze hun laarzen aan en zijn ze achter te vinden. Niet omdat het moet, maar omdat ze daar in hun element zijn.

Het zijn deze kleine dingen die zorgen dat ik het negatieve nieuws voor vandaag maar achter me laat. Niet omdat ik wegvlucht voor wat ons te wachten staat, want mijn gevoel zegt dat het voor onze kinderen niet makkelijk gaat worden wanneer ze ervoor kiezen om boer te worden of om boer te blijven. Maar juist hun inzet om samen de schouders eronder te zetten en hun mentaliteit om niet zomaar op te geven zonder slag of stoot: dat maakt dat ik doorga en mijn werk met een glimlach doe.

Misschien zit in het enthousiasme van de jeugd ook de kracht. Om samen bezig te zijn en samen iets neer te zetten dat ervoor zorgt dat ik doorga met het werk wat ik het liefste doe: het verzorgen van onze dieren.

Evelien Smit
Kalverhouder in Nieuweroord