Keukentafel

Bert en ik brengen avonden aaneengeregen door aan tafel om het ondernemersplan te schrijven. In eerste instantie zijn we met z’n tweeën. Al gauw sluit de boekhouder aan en na een tijdje is er ook plaats aan tafel voor de bank. Och ja, die bank… Het sputtert aan alle kanten. Documenten die er moeten zijn, zijn er niet. We houden vol. En we mopperen aan de keukentafel. In september 2019 is de overdracht en feit. Eindelijk!

Onze keukentafel wordt het kloppend hart van ons leven op de boerderij. Iedereen is welkom. De voervoorlichter neemt regelmatig plaats voor een bak koffie. Wanneer hij er rond de lunch is, schuift hij even aan. Zelfs de chauffeur van de Corngold prikt een vorkje mee tijdens een hoosbui en wij aan het avondeten zitten.

Bert en ik houden van een praatje. Menselijk contact is belangrijk. Er zijn leuke gesprekken gevoerd, maar ook vervelende, bijvoorbeeld toen we afscheid hebben genomen van een leverancier. Er zijn ook verhitte gesprekken gevoerd op het moment dat het vertrouwen in een zakenpartner niet meer boven het financieel gewin leek te staan. Ook melkveehouders nemen plaats aan onze keukentafel. Geweldig! We zetten een concept op waarbij de kalveren rechtstreeks van de melkveehouder naar ons bedrijf worden vervoerd. O ja, ook de slager neemt plaats aan tafel voor de start van onze boerderijwinkel.

Er ontstaan nieuwe, hechte relaties, waarbij we positief verrast worden over hoe soepel de bedrijfsvoering kan lopen. Zelfs toen de keukentafel na een luttele zes maanden het decor vormt voor grote coronazorgen en tranen tijdens de koffie, zijn er altijd weer die mensen van buiten, waar we ons hart bij kunnen luchten.

Nog geen jaar na de overname worden de financiële zorgen te groot. We trekken professionele praters aan om het hoofd helder te houden. Het gemoedelijke is wel verdwenen. De bank komt vaker aan tafel en we hebben behoefte aan versterking. Alleen redden we het niet meer. Onze financiële man maakt nog eens pijnlijk duidelijk dat er geen toekomst is voor de lange termijn. En toen zat daar weer die man aan tafel die ons anderhalf jaar daarvoor nog feliciteerde met de overname: de makelaar. Wát een situatie.

Onze keukentafel blijft ondertussen het middelpunt van ontmoetingen: de fotograaf van de makelaar, heel erg veel geïnteresseerden kopers, mensen die we anders nooit ontmoet zouden hebben. Iedereen krijgt ook in deze afrondende fase de oprechte aandacht die wij zo belangrijk vinden. Ik ga het missen. De extra eters, het onverwachte bezoek, de ein-de-lo-ze stroom aan koffie, het onderhandelen. De hutspot van privé en zakelijk, en dat allemaal aan dezelfde tafel.

Koester het, lieve collega’s. Ook al is de voervoorlichter een bijdehante: u gaat hem nog missen. Vécht voor het boerenbestaan waarbij die keukentafel zo’n prominente rol speelt. Boer zijn is een manier van leven. Onze toekomst mag dan onzeker zijn, maar laat u daardoor niet ontmoedigen. Wat wij ook gaan doen: die keukentafel gaat mee.

Trees Blom
Rosékalverhouder in Didam