Werelden

Wat heb ik lang lopen peinzen over deze column... Ik snijd graag een actueel onderwerp aan. Ondertussen begeef ik mij ook tussen twee werelden. Enerzijds zijn we thuis aan het afronden: ons bedrijf staat te koop. De combinatie van een recente bedrijfsovername en de prijscrisis rondom Covid-19 is funest. Anderzijds gaan we door totdat er een koper is. De stallen staan vol en het werk gaat door. Bert en ik stoppen niet met boeren omdat we het zat zijn. We stoppen, omdat we ondernemers zijn en dit de beste keus is. Maar mensen, wat is dat soms lastig. We hebben zo’n mooi beroep.

Op Twitter las ik laatst de uitspraak: ‘Kalveren zijn de nieuwe nertsen’. Ik begrijp die vergelijking. Ware het niet dat het van weinig kennis over onze sector getuigt. Onze kalveren worden niet geboren voor hun jasje. Ook niet omdat we vlees willen eten. Ze zijn niet ‘extra’. Onze kalveren zijn onlosmakelijk verbonden aan het glas melk tijdens de lunch of het koekje bij de thee. We hebben een prachtige sector weten te vormen rondom reststromen in de breedste zin van het woord. Afijn, dat weet de lezer van De Kalverhouder natuurlijk ook wel.

Elders in den landen ligt het anders. Daar praten ze óver ons, in plaats van mét ons. We zijn hartstikke onzichtbaar. Het gaat over dingen die ver van de praktijk af staan. Er zijn bakken met geld beschikbaar. Waar onze sector het geld goed kan gebruiken om verder te innoveren met recente en praktische kennis, gaan de bakken met geld naar buitenstaanders. Zij maken theoretische plannen over ónze toekomst. Hoe hebben we het toch zover kunnen laten komen?

Er wordt gedacht dat een sector als de onze zomaar uit te wissen is. En weet u… Ik denk dat 85 procent van de mensen in Nederland het inderdaad niet eens zou merken als de kalverhouderij verdwijnt. Die hebben namelijk nu ook geen weet van het bestaan.

De consequenties van het verdwijnen van de kalverhouderij zijn voor onze sector natuurlijk glashelder. Ik mis de urgentieroep vanuit de melkveehouderij. Tijdens de week van de Nederlandse zuivel hoor ik nul komma nul over kalfsvlees. Hoe kan dat? Waar zijn zij zonder de kalverhouderij? Gaan ze fel van zich laten horen als het vuur hen aan de schenen ligt? Dat wil zeggen: als ze in de knel komen met hun ‘core business’, omdat de stierkalveren op hun bedrijf blijven staan? Of gaat men eerder inzien dat wij een heel serieuze en niet te missen sector zijn? Kalveren zijn niet ‘extra’. Kalveren gezond groot brengen is een wereld apart.

De vraag is waar dat gevoel van onderscheid vandaan komt. Het splijten van werelden gaat natuurlijk niet alleen over bovenstaand voorbeeld. Het gaat over de belangenbehartiging versus de boeren. Over boeren onderling. Ongetwijfeld hebben we allemaal de beste intenties, maar zonder communicatie, zonder uitleg over beweegredenen, zijn we onzichtbaar voor elkaar. Zonder zichtbaarheid geen draagvlak. Die aparte werelden die grotendeels los van elkaar opereren, terwijl ze eigenlijk één zijn... Dat kunnen we ons niet permitteren. We moeten vechten voor elkaar. Mét elkaar.

Trees Blom
Kalverhouder in Didam