' Veevervoer heeft me altijd getrokken'

Dat zie je niet vaak: een vrouwelijke chauffeur op een veewagen?
“Nee, dat klopt. Er schijnt nog één andere vrouwelijke chauffeur te zijn. Voor mij is het niet vreemd: veevervoer heeft me altijd aangetrokken.”

Hoe ben je in de sector terechtgekomen?
“Ik heb tot mijn zeventiende op school gezeten, maar vond leren niet leuk. Als ik niet weet waarvoor ik het doe, vind ik het lastig om daar mijn energie in te steken. Mijn leraren zeiden dat ik beter kon gaan werken dan op school niets doen. Toen ben ik bij Abattoir Drachten gaan werken aan de slachtlijn. Na een paar jaar ben ik pakketbezorger geworden. Vervolgens heb ik mijn vrachtwagen rijbewijs gehaald en ben ik schroot en huishoudelijk afval gaan rijden. Daarna ben ik bij Sonac begonnen: slachtafval rijden, meestal naar de vestiging in Burgum in Friesland. Zo heb ik ook mijn vriend leren kennen. Hij werkt als chef op slachthuis Dodewaard. Hij kent de wereld van het veevervoer goed en via hem ben ik bij Gebr. Poll terechtgekomen.”

Wat vind je zo leuk aan het transport van vee?
“Met beesten werken vind ik een uitdaging. Veevervoer is niet even een rondje rijden met een vrachtwagen. Het is meer dan alleen chauffeuren. Je helpt met het laden van dieren en moet goed om kunnen gaan met boeren. Je hebt veel persoonlijk contact. Dat is anders dan wanneer je met een vrachtwagen bij een standaard fabriek komt. Dan ben je een nummer en wacht je op een seintje tot je je ding mag doen. Hier moet je samenwerken met de boer, je moet op elkaar ingespeeld raken. De meeste kalveren lopen zo uit het hok, maar sommigen niet. Dan moet je samen een goede oplossing zoeken. Als er tijd is, drinken we na afloop een kop koffie. Veevervoer is dus heel anders dan wat ik voorheen deed.”

Heb je aanleg voor het omgaan met kalveren?
“Ja hoor. Ik vind het niet lastig. Thuis hebben we ook altijd dieren gehad, als hobby: varkentjes, paarden, kippen, geitjes. Ik ben wel gewend om met dieren om te gaan en sta mijn mannetje. Ook in de omgang met boeren trouwens.”

Hoe ziet je werkweek er uit?
“Ik woon nog in Friesland en Gebr. Poll heeft het bedrijf in Schalkhaar, bij Deventer. Dat betekent dat ik ’s nachts van zondag op maandag naar Schalkhaar ga. Met collega’s drinken we dan een bakje koffie en nemen de planning door. Omdat ik pas een paar maanden werk, en mijn getuigschrift Vakbekwaamheid Verantwoord Veetransport nog moest halen, ben ik de eerste maanden met collega’s meegegaan. De week begint met het laden van vette kalveren. Meestal zijn dat twee vrachten. Later in de week rijden we ook nuka’s. Beide vind ik leuk. Ik heb geen voorkeur.”

Vind je de werktijden lastig?
“Ik heb daar totaal geen problemen mee en vind het juist fijn om zo vroeg mogelijk te beginnen. Meestal beginnen we tussen twaalf en drie uur ’s nachts. De ene keer werk ik tot twee uur ’s middags, maar soms wordt het ook zes uur ’s avonds. Omdat ik superleuke collega’s heb, en een fijne werkgever, die mij het vak leren, heb ik het erg naar mijn zin. Het is een echt familiebedrijf met een fijne werksfeer. Door de week blijf ik slapen in Schalkhaar, gewoon in de cabine van de vrachtwagen. Ik ben nog op zoek naar een woning rondom Zwolle zodat ik dichter in de buurt woon.”

Zie je er naar uit om zelfstandig kalveren te rijden?
“Jazeker, ik heb hard geleerd voor mijn getuigschrift. Hiervoor leren vond ik geen probleem omdat ik weet waarvoor ik het doe. Nu ik mijn papieren binnen heb, hoop ik ook een vast contract te krijgen.”

Heb je nog ambities binnen het vak van veetransporteur?
“Nee hoor. Ik ben blij dat ik er tussen ben gekomen en dat ik nu de kans krijg om dit vak te leren. Het heeft me altijd al getrokken en het is mooier dan ik mezelf heb voorgesteld. Wat ik ook fijn vind, is dat iedereen mij hetzelfde behandelt als een mannelijke chauffeur. Ik wil ook niet anders.”