Boven het maaiveld

‘Er is geen probleem in de kalverhouderij. Alle kalverhouders vallen onder een grote integratie. Laat ze het zelf maar oplossen.’

We hebben het aan onszelf te danken. De openheid van onze sector is minimaal. De strategie was ‘laten we ons onder de oppervlakte houden, dan hoeven we de klappen niet op te vangen.’ Wegduiken is uiteindelijk kortetermijndenken. Wat hebben we eigenlijk te verbergen? Nu hebben we hulp nodig en heeft niemand een idee waar die steun naar toe zou moeten gaan.

Het grootste deel van de mensen die wij spreken, denkt dat de kalveren minimale bewegingsvrijheid hebben en in het donker staan. Zembla deed daar nog een schepje bovenop. Waarom zou je zo’n sector steunen? De connectie met de buitenwereld ontbreekt. Bovendien gaat al het kalfsvlees de grens over. We blijven hier zitten met de mest en de milieuvervuiling. Toch?

Zo gebeurde het dat de media het pad naar ons erf wist te vinden. Of wij ‘het verhaal van de kalverhouderij’ konden vertellen. Bert en ik zijn beiden niet op ons mondje gevallen, maar is dit onze rol? De familie Blom is niet hét gezicht van de kalverhouderij. Onze sector is veelzijdig en kent stuk voor stuk familiebedrijven met een eigen verhaal. Nieuwe verzoeken hebben we geweigerd.

Die rol is interessant. Is het de individuele kalverhouder die inzicht moet bieden of behoort dit toe tot de belangenbehartiging? Zij hebben immers hun voelsprieten in de gehele sector liggen. De uitdaging ligt bij het onder woorden kunnen brengen van de belangen van álle kalverhouders, ongeacht de wijze van kalveren houden. Eén enkele stem is onvoldoende om inzichtelijk te maken aan het grote publiek hoe deze crisis onze kalverhouderijen treft. Het vraagt om één heldere stem namens de totale sector.

Op ons bedrijf hebben we de cijfers goed in beeld. Het was snel duidelijk: in gelijkblijvende omstandigheden boeren wij op een zinkend schip. Dat zorgt voor een breed spectrum aan allerhande emoties. Bovenal voelden we de behoefte om onze krachten te bundelen met collega kalverhouders. Samen sta je sterker. Deze tijd vraagt erom ieders kwaliteiten optimaal te benutten zodat we samen één krachtig geheel kunnen vormen. Gebaseerd op feiten, laat dat duidelijk wezen. Emoties zijn al ruim vertegenwoordigd in de media.

Voor de kalverhouderij blijft verdere overheidssteun tot dusver uit. Dat betekent voor de vrije kalverhouders dat we zelf de broek ophouden. Het spek op de botten in de hele keten is er vanaf, dus die broek zakt er vanzelf ook bij af. Uiteindelijk zitten we allemaal op de blaren. Het zal je als hardwerkende kalverhouder gezegd worden ‘er is geen probleem en de sector kan het prima zelf oplossen.’

Zelf oplossen is geen optie. Het aangaan van nieuwe financiële verplichtingen vraagt perspectief. Dat is er niet. Bovendien hangen de welzijnsvloeren en andere stikstofmaatregelen ons boven het hoofd. De ruis over het voortbestaan van de boerderij geldt voor veel familiebedrijven. Deze tijd vraagt één duidelijke stem, namens ons allen, met kennis van de totale sector, die het complete belang durft te behartigen. Ook als dat betekent dat we het hoofd nu eens boven het maaiveld moeten uitsteken.

Trees Blom
Kalverhoudster in Didam