Column: ‘Neiging naar extreme vergiftigt samenleving’

Phoe, er is nogal wat aan de hand op het moment. Je ziet dagelijks de trieste beelden van de burgerslachtoffers in de verschillende oorlogen in de wereld, waar extremisme de boventoon voert. Maar als je gewoon gematigd bent, kunnen joden, moslims en christenen, of welke religie dan ook, prima met elkaar leven. Als men elkaars levenswijze of overtuiging maar respecteert.

In Nederland gaan we de laatste jaren ook steeds meer naar extremen. Je ziet het in de politiek: we praten over rechts en links, en beide doen extreme uitspraken om maar te polariseren en denken kiezers te trekken. Dat is zo jammer. Want feitelijk liggen meningen helemaal niet zo ver uit elkaar.

Kleine groep drukt stempel
De vermoedelijke brandstichting bij een slachterij in Blokker is waarschijnlijk ook het werk van extremisten. En ik vind het doodeng dat het zo ver kan komen. Je kunt van mening verschillen, maar dan met geweld je gelijk willen halen is gewoon onacceptabel. Een paar mensen, die slechts een paar promille van de gedachten van de bevolking uitmaken, leggen hun extreme gedachtengoed op aan heel de bevolking.

Het is onvoorstelbaar wat voor groot podium dit soort instanties krijgt. En hoeveel geld dit soort instanties weet te genereren door giften van bijvoorbeeld de Postcodeloterij, is ook onvoorstelbaar. Ik kan echt wel betere goede doelen bedenken, zoals het Rode Kruis of KWF. En wat het de gewone belastingbetaler wel niet kost, als er weer veel politie ingeschakeld moet worden om deze mensen af te voeren.

Dialoog en empathie bieden uitweg
Ik heb ook het gevoel dat de zwijgende meerderheid van Nederland steeds meer weerstand krijgt tegen dit soort clubs. Je neemt zulke clubs niet meer serieus. Eigenlijk is dat jammer, want ook hun mening mag gehoord worden. Want ik wil echt niet zeggen dat elke verandering niet goed is. We ontwikkelen als bevolking ook gewoon door, maar het moet wel geleidelijk gaan, via een dialoog, en op wetenschap berusten. En dan wel wetenschap die objectief is. Als we allemaal een beetje naar elkaar luisteren en proberen wat empathisch vermogen te hebben voor andermans gedachtegoed.

Wij hebben in onze gemeente een vrij links bestuur. Normaal zou je zeggen: daar kun je niet mee werken. Maar door gewoon met elkaar in gesprek te gaan en een beetje te geven en te nemen, kunnen we best flinke stappen zetten. Om als bedrijf te ontwikkelen, maar ook tegelijkertijd stappen te zetten in duurzaamheid. Als we straks, met de verkiezingen in het zicht, weer een breed midden krijgen zodat we slagen kunnen maken op veiligheid, duurzaamheid, sociaal zijn voor de minderbedeelden – waarbij voedselzekerheid ook heel belangrijk is – dan zou dat een hele vooruitgang zijn. Als ik zie hoe hard voedselprijzen stijgen, is dat wel een grote bron van zorg.

Ik begon de column over de onrust in de wereld, vanwege politiek en religie, maar als voedsel schaars wordt, hebben we echt een probleem. Als we onvoldoende gas hebben, of we praten over een molletje stikstof meer of minder, zou ik me daar minder zorgen over maken. Het is misschien wel vergezocht, maar als wij onze dierbaren niet van voedsel kunnen voorzien, ben ik – die normaal altijd probeert een conflict te vermijden – zelf in staat van oorlog.

Hans Luijerink
Rosékalverhouder

Column op Boerderij.nl