Column: angst verdrijven

Maar toch, af en toe is het ook gewoon tijd om de bezem door de opgebouwde voorraad te halen: opruimen wat ligt te verstoffen en wat je jaren niet meer aangeraakt hebt. Zeker nu we een nieuwe stal aan het bouwen zijn, is het hiervoor de hoogste tijd.

Niet alles hoeft direct de container in, kwamen we achter. Van oude roosters wilde een kennis van ons een mooi hek maken. Restanten glaswol gingen naar een keet van jongeren hier uit de buurt zodat hun nachtelijke uitspattingen geen geluidsoverlast meer zouden geven. Ook de resten van het nieuwe golfplatendak van Eternit ging richting de weggeefhoek. Er zit geen asbest in, maar afvoeren kan alleen met een certificaat er bij en kost veel geld. Dan maar op deze manier. Wat dat betreft zijn we in Nederland goed in ‘zwartwit denken’. Het lijkt op asbest dus zit er asbest in…

Tijdens het ophalen van de spullen, keken de mensen verwonderd naar de nieuwe stal. Vaak kregen we de vraag: “durven jullie het aan om een nieuwe stal te bouwen? Zijn jullie niet bang in deze tijd?” Zes jaar geleden zijn we begonnen met de voorbereidingen. Voor ons was er maar één weg die we wilden bewandelen en dat was recht vooruit.

Op dit moment is mijn sentiment wel een beetje anders. Uiteraard sta ik volledig achter onze plannen, maar naarmate je ouder wordt, zie je ook eerder de valkuilen. Angst is een vreemde raadgever. Het laat je dingen geloven waar je eerder niet aan dacht. En die angst wordt tegenwoordig volop aangewakkerd. Vooral vanuit Den Haag.

Op elk probleem waar we in dit kikkerlandje mee te maken krijgen, lijkt steeds hetzelfde antwoord te komen: minder dieren, minder boeren en vooral meer natuur. Maar wat als we meer natuur hebben en minder boeren? Misschien is het tijd om daar een spannend verhaal van te maken, met een sterke campagne. Hoe ziet ons eten eruit en hoe ziet ons leven eruit? Immers, heel veel natuur betekent ook heel weinig voedsel. Weinig voedsel betekent weer duurder voedsel. Is dat de kant die we op willen?

Tijdens onze opruiming bedenk ik me dat het misschien helemaal niet zo verkeerd is, om eens een schoonmaak te houden in de experts van dromers en wensdenkers en dat ze een omscholing krijgen naar een echte baan. De landbouw en veehouderij staan juist aan het begin van heel veel oplossingen. Laat hen daar nu eens hun energie in stoppen.

Angst zet je op slot. We denken niet meer in oplossingen. Het laat ons niet meer genieten van het goede. Als je je manier van werken steeds moet verdedigen, ontbreekt op een gegeven moment de lust om te vertellen. Vroeger plaatste ik met plezier een foto van onze dieren en van onze stallen, totdat een vertegenwoordiger me alert maakte op het geval dat een foto gebruikt kon worden voor een bezoek van de NVWA. Ik lachte hem uit, die hadden toch echt wel iets beters te doen? Maar toch, elke foto die ik plaats bekijk ik tegenwoordig met een ander oog. 

Van de week was ik de voergangen aan het vegen. In gedachten verzonken bleef ik even staan en betrapte ik me er op, dat ik niet meer hardop durf uit te spreken dat ik trots ben op wat wij hebben. Terwijl ik het juist heel blij ben met wat we doen en bereikt hebben. De kalveren keken me aan, we zitten aan het einde van de ronde. Ze roeren hun snuit door de trog en proberen mij daarna met hun tong een lik te geven. Stilletjes vroeg ik me af wat de kalveren nou van mij denken. Zullen ze me gek vinden dat ik even ben gaan zitten en gewoon geniet van hun snuiten.

Gewoon genieten van wat we doen. Daar moeten we vaker tijd voor maken. Het verdrijft je angst. Zo kun de rest van de dag weer aan. 

Evelien Smit
Trotse kalverhouder in Nieuweroord