Hardlopen

Al jaren probeer ik tweemaal in de week mijn hardlooprondje te doen. Gewoon mijn schoenen aan en gaan. Het is voor mij de manier om alles even te vergeten. Bij de eerste meters zit het ‘to do-lijstje’ - en alles waarover ik prakkiseer - nog volop in mijn hoofd. Per kilometer verdwijnt het naar de achtergrond. Het is mijn manier om alles te vergeten. Maar de zin in hardlopen is er even niet. Er zit te veel ruis in mijn hoofd.

Steeds vaker prakkiseer ik over hoe nu verder. Het heeft een simpele reden, ook een reden die ik 2,5 jaar geleden niet voor mogelijk hield. In 2019 vroegen we een vergunning aan voor een nieuwe stal. Niet voor uitbreiding, niet omdat we meer dieren wilden houden (het worden er zelfs enkele minder), gewoon zes oude stalletjes van veertig jaar oud vervangen door een duurzame (emissiearme) nieuwe.

Ook andere zaken nemen we uiteraard mee: de dieren krijgen meer ruimte (we gaan alvast over naar 2 vierkante meter per kalf), ze krijgen een zachte vloer en er komt meer licht in de stal. Voor onszelf komt er meer arbeidsgemak. Maar dat zullen we maar niet hardop zeggen. Stel je voor dat er nog iemand zegt dat we luie boeren zijn? Kortom, een nieuwe stal die goed is voor de natuur, het milieu, het kalf en de boer.

Maar juist over de emissiearme vloer (Groene Vlag) heeft een ‘milieubewuste’ NGO vanuit de andere kant van Nederland vragen. De vragen werden niet aan ons gesteld in de eerste termijn dat de vergunning ter inzage lag. Want misschien waren we er dan met een bak koffie en een koekje wel samen uitgekomen. Nee, de vragen werden gesteld aan rechters op bijna de allerlaatste dag dat er bezwaar ingediend kon worden.

En zo mochten wij een paar weken geleden - na een jaar wachten - hun bezwaar aanhoren bij de rechter. Samen met onze adviseur, de gemeente en de Regionale Uitvoeringsdienst Drenthe hebben wij uitleg gegeven over de aanvraag, waarin niemand van de drie partijen een probleem zag. Immers, er staat al jaren een stal, we houden al jaren dit aantal dieren en ja, we willen het beste voor de dieren die wij gedurende zeven maanden mogen verzorgen.

Terwijl ik dit stukje schrijf, wachten we nog op het antwoord van de rechters, maar in mijn gedachten weet ik het antwoord al. De kans is groot dat we weer van voren af aan kunnen beginnen, met een nieuwe aanvraag en met weer nieuwe regels. Ik weet ook niet of we de puf en de centen hebben om het hele circus weer van voren af aan te beginnen. Voor ons zelf hebben we de keuze gemaakt. Onze centen gaan naar het opknappen van de oude stallen.

Maar laat alstublieft niemand ons ooit het verwijt maken dat we niet het beste voor hebben met onze dieren, de natuur en het milieu. Diegene die toch aanstalten maakt, druk ik het boekwerk in handen dat hier op de plank ligt. De slapeloze nachten nemen wij voor onze rekening.

Als onze overheid wil inzetten op innovatie, en op een toekomst voor (agrarische) ondernemers, laat dan eerst een wet komen, die het makkelijker maakt om innovaties door te voeren. En kan er dan ook meteen een wet gemaakt worden die het moeilijker maakt voor NGO’s om overal bezwaar op te maken zonder dat zij zich eerst persoonlijk op de hoogte stellen van de locatie en de personen die de vergunning hebben aangevraagd. Ze bemoeien zich meer met onze zaken dan onze emotie toelaat.

Soms helpt het om even je frustratie van je af te schrijven… Weet je wat, ik trek mijn hardloopschoenen aan…

Evelien Smit
Kalverhoudster in Nieuweroord