Column: de vakman

* Dit is de originele tekst van de column. In vakblad De Kalverhouder van 9 oktober 2021 staat een versie waarbij tijdens de opmaak een deel van de laatste alinea is verdwenen. Hierdoor wordt er een verkeerde suggestie gewekt.

Een column schrijven zonder praktiserend kalverhoudster te zijn voelt gek. Ik ben ineens diegene die op een bijeenkomst teruggrijpt naar het verleden bij gebrek aan een heden. Het is een uitdaging om, voorlopig althans, de actualiteit voor u als kalverhouder kritisch te beschrijven. Waan u tijdens het lezen van deze column op een bijeenkomst met andere kalverhouders. U wordt goed verzorgd. Kopjes koffie, een dikke plak cake en later een borrel met wat te happen. We spreken elkaar na lange tijd weer en zeg nou zelf: wat is het fijn om even van het erf af te zijn en bij te kletsen.

De eerste bak koffie is ingeschonken.

Wat een gedoe in de sector. Waar de crisis voor een buitenstaander voorbij lijkt, want ‘de prijzen zijn toch goed’, kan ik me zo voorstellen dat u onrust ervaart. Door hoge grondstofprijzen en door de grillige politiek. Het alsmaar groter wordende gat tussen theorie en praktijk verontrust mij. En juist nu we voor één geluid moeten zorgen, rommelt het ook daar waar er voor ons gezorgd moet worden. De vraag is of het belang van de kalverhouder wel bovenaan op de agenda staat.

Een tweede bakje koffie. De cake is al op.

Wat is de reden dat de toekomst van ons levensonderhoud ligt in de handen van mensen die andere belangen nastreven dan het behoud van uw bedrijf? Zouden we weer zelf de teugels in handen moeten pakken? In hoeverre heeft u de leiding op uw bedrijf? Bent u stilletjes kantoorwaarheden aan het uitvoeren? Theoretische beslissingen die totaal niet stroken met uw praktijk. Ú bent de vakman! En ís dat laatste nog zo? Vertrouwt u nog op uw eigen kracht?

Tijd voor een borrel.

Wij namen het heft in eigen hand. Stoppen is geen gemakkelijke weg. Het geluid van een trekker snijdt tegenwoordig door mijn hart. Zoals ik het boerenleven mis, gun ik het u oprecht. Het vuur in mij voor onze de sector is onveranderd.

De kalverhouderij houdt bestaansrecht door het actief opzoeken van de melkveehouder. Een pittige stelling. De 28 dagen komen er aan. Wij begaven ons thuis in beide werelden, toen we onze kalveren rechtstreeks van de melkveehouder betrokken. Een leerzame ervaring. Het verschil tussen melkveehouders is onbeschrijfelijk. Van oersterke, vlotte kalveren, tot de zeven kalveren van één melkveehouder waarvan de Rendac er zes heeft opgehaald. Alle reden om kritisch te kijken naar beide partijen.

Verdeel en heers laat de boel kraken. Staat u eens stil, in de stal, op uw erf. Uw fundament – vakmanschap van generatie op generatie – dat is er nog. Dat staat hartstikke stevig. Voelt u het vuur voor uw dieren en de boerderij? Juist dat is een krachtige gemeenschappelijke deler met die andere vakman: de melkveehouder. De kalverhouderij is een voor theoretici uitwisbare sector. Ik weiger dat te zien als waarheid. Melkveehouder en kalverhouder kunnen een onoverwinnelijk team vormen. En laten we dan, anders dan onze belangenbehartigers, ons ego opzij zetten en elk vanuit ons eigen vakmanschap elkaar verrijken, zodat we elkaars toekomst veilig stellen.

Zo’n samenkomst geeft toch altijd stof tot nadenken. Fijn u weer gesproken te hebben. Goed goan!