Column: het zwaard van Damocl?s

Dit moet ons kalverhouders bekend in de oren klinken. Wat voel ik mij bevoorrecht als boerin. De vrijheid, de buitenlucht, de dieren, het unieke dat onze kinderen meekrijgen. Ik geniet er elke dag van. Bij die weelde hoort momenteel ook een vreselijk onzekere toekomst. Dat geldt niet alleen voor ons. Dat raakt me tot in mijn ziel.

Hoeveel kan een mens aan? Ik heb het me vaak afgevraagd de afgelopen maanden. Telkens maar weer schakelen wanneer de prijzen per kilogram kalfsvlees bekend zijn. Uiteindelijk maakt de creativiteit van de ondernemer geen verschil meer. Een hoge kostprijs vormt een strop. Met eigen geld is deze situatie niet vol te houden. Het kán gewoon niet uit. Er ontstaat boosheid, onbegrip en machteloosheid onder de kalverhouders. Hoe kan het toch dat de prijs van rosé niet aantrekt en die van blank wel? Wat gebeurt er op de markt? We zijn zo afhankelijk van die laatste stap in het proces naar kalfsvlees, maar de invloed erop is nihil.

Anderhalve week geleden mocht ik minister Schouten het verhaal van ons gezinsbedrijf vertellen. Daarin kwamen bovenstaande voorbeelden ook naar voren. Ik schoot vol. Het verhaal van maart tot nu is heftig in één adem. Wat mij het meeste raakt is de onzekerheid en het gebrek aan perspectief. De last voor het hele gezin en dan met name ook voor de kinderen. Zij zijn letterlijk het kind van de rekening. Vader en moeder maken zich zorgen en zijn vaker afwezig. ‘Zit je aan de boekhouding, mamma?’ Welke driejarige vraagt dat?

Ik was bijzonder verrast door het begrip van de minister. Tijdens het gesprek was ze duidelijk: ze wilde ons geen valse hoop geven. Ze was oprecht: ik zag menselijkheid. Binnen de mogelijkheden die er zijn klonk er bereidheid om mee te denken. Alleen dat gegeven biedt een strohalm. We hadden dat gesprek natuurlijk ook gewoon keihard ‘nee’ kunnen horen.

In een eerdere column sprak ik mijn dank uit over het grootste gedeelte van de periferie die met ons meedenkt. Ook dát ervaar ik als weelde. Het is overigens bijzonder hoe vaak ik de vraag kreeg wie die laatste partij was die schitterde in afwezigheid bij het meedenken in deze crisis. Mocht u zich aangesproken voelen, dan heeft u wellicht wat laten liggen in uw relatie tot de kalverhouder. Anders zou u zich überhaupt niet aangesproken voelen, lijkt me.

Het zwaard van Damoclès blijft voorlopig hangen. We zijn er nog niet. Wat vrees ik voor onze collega’s en onszelf als er niet snel wat veranderd. Niet alleen bedrijfsmatig. Ook psychisch is de rek eruit. We zijn maar gewoon mensen van vlees en bloed. Het zou fijn zijn wanneer ons harde werk ook financieel weer beloond kan worden, via welke weg dan ook, en we kunnen opkrabbelen uit deze donkere tijden voor de kalverhouders.

Trees Blom
Rosékalverhoudster in Didam