Weinig biest, meer uitval

Dat blijkt uit een onderzoek van de Diergezondheidszorg Vlaanderen (DGZ). 43 melkveebedrijven en 44 vleesveebedrijven werden hierbij bestudeerd. Het gehalte aan biestantistoffen bij de kalveren van beide veetakken is nagenoeg gelijkwaardig. Ook de gehaltes biestantistoffen bij kalveren die bestemd zijn voor de kalverhouderij zijn even hoog als bij kalveren die op het oorspronkelijke bedrijf blijven.

De melkveehouders in Vlaanderen scoren hierbij beter dan hun collega’s in het buitenland. Slechts 17 procent van de Vlaamse kalveren heeft onvoldoende biestantistoffen.

Het onderzoek toont verder aan dat kalveren die twee jaar na de start van het project gestorven zijn, opmerkelijk lagere gehaltes aan biestantistoffen in het bloed hadden in de eerste levensmaanden, in vergelijking met kalveren die wel overleefden. Kalveren met onvoldoende biestantistoffen in het bloed hebben 2,6 keer meer kans vroegtijdig te sterven dan andere kalveren.

Ondanks dat de Vlaamse melkveehouders het niet slecht doen, adviseert DGZ de biest van de melk te onderzoeken op antistoffen en op basis daarvan het aantal liter biest te berekenen dat een kalf nodig heeft. Een kalf heeft behoefte aan minstens 150 à 200 gram antistoffen binnen de 6 uur na de geboorte.

Verder zouden melkveehouders moeten streven naar een zo hoog mogelijk gemiddelde concentratie antistoffen en zo weinig mogelijk variatie tussen de individuele kalveren voor een optimale bedrijfsgezondheid. 42 procent van de Vlaamse rundveebedrijven slaagt er nu al in om alle kalveren voldoende biest te laten opnemen.